متاسفانه هنوز به مقوله مدیریت دانش در سازمان ها توجه خاصی نشده است و موانع مختلفی بر سر راه استقرار آن وجود دارد .به نظر می رسد در این زمینه دولت باید سازمان ها را به سمت مدیریت دانش تشویق و ترغیب کند تا سازمان ها بتوانند جوابگوی شرایط متغیر و ارباب رجوعی که روز به روز دانشی تر می شوند باشند. برخی از موانع به شرح زیر می­باشد:

در این پست بخوانید: مدیریت دانش چیست و فرآیند آن در سازمان چگونه تعریف می شود؟

کارایی دانش شناسايی شده بیرونی:  دانش بیرونی عبارت است از تجزيه و تحلیل کردن و شرح دادن دانش محیطی.  مديريت دانش اثربخش، بايستی شفافیت را در مقوله کارايی درونی و بیرونی تضمین نمايد.

عدم استفاده از ابزارهای مناسب کسب دانش بیرونی:  بسیاری از شرکتها قسمت قابل توجهی از دانش خود را از منابع بیرونی وارد می­کنند يکی از موانع کسب دانش، عدم استفاده از ابزارهای مناسب کسب دانش است.

موانع توسعه دانش: توسعه دانش سنگ بنايی میباشد که مکمل فرآيند کسب دانش است. تمرکز اصلی آن بر روی ايجاد مهارتهای جديد، محصولات جديد، ايده های بهتر و فرآيندهای کاراتر می باشد. رد کردن ايده های خوب توسط فرهنگ و ساختار موجود، بزرگترين مانع توسعه دانش در سطم سازمان است.

موانع اشتراک و توزيع دانش: در اين مرحله پیش شرطهای اساسی عبارت از تقسیم قابلیتهای افراد در محدوده توزيع و اشتراک دانش، تحلیل چگونگی انتقال دانش از فرد به گروه در سازمان میباشد.

موانع اشتراک دانش : فرهنگ سازمانی و عدم وجود اعتماد در سازمان، ساختاری سازمانی غیر منعطف و سلسله مراتبی، نبود مشوقهای دانشمدار و مکانیسمهای ارزشیابی، اشتراک و توزيع دانش را دشوار میسازد.

موانع کارگیری دانش: مفهوم کلی مديريت دانش، کسب اطمینان از اين مسلله است که دانش موجود در يک سازمان به صورت مؤثر و پُرباری به نفع کل سازمان به کارگرفته میشود. در اين مرحله نیز موانع متعدد ساختاری و روان شناختی وجود دارند که استفاده افراد از دانش را کند میسازند از جمله:

1.موانع فرهنگی: علاوه بر سستی و رخوت عمومی که افراد را به ادامه شیوه های کهنه و عادی متمايل میسازد، اغلب قواعد پنهانی وجود دارند که استفاده از دانش ناشناخته را مانع میشوند.

2.نگهداری دانش: سازمانها برای نگهداری دانش بايد حداقل بر سه فرآيند پايه تسلط داشته باشند. اوّلاً بايد از میان بسیاری از رويدادها، اشخاص و فرآيندها آنهايی را انتخاب کنند که ارزش نگهداری دارند. ثانیاً بايد قادر باشند که تجربه ی خود را به يک شکل مناسب ذخیره کنند و در آخر بايد تضمین کنند که حافظه سازمانی روزآمد میشود.

3.عدم حمایت مدیریت سطح بالا: اگر مديريت سطم بالا با قدرت در حرف، عمل و رفتار از مديريت دانش حمايت نکند هر تلاشی در زمینه مديريت دانش خدشهدار خواهد شد.

4.نبود سيستمهای انگيزشی برای همکاری و مشاركت كاركنان: مديريت دانش مستلزم میزانی از تمايل به همکاری مشارکتی در سازمانها از طريق طراحی سیستمهای انگیزشی و پاداشدهی به کارکنان و مديران است

5.مقاومت كاركنان: بزرگترين مانع وقتی روی میدهد که از کارکنان خواسته شود دانش خود را با ديگران به اشتراک بگذارند. در اين صورت مقاومت محتمل است و هر ابتکاری کار ساز نخواهد بود.

6.تمایل به اعتماد: مديران بايد به کارکنان اطمینان دهند که از دانش و دارايی با ارزش آنها در راستای موفقیت خودشان بکار گرفته میشود و از دارايیهای دانشی آنها سوء استفاده نمیشود. مديران بايد محیطی را به وجود آورند که رفتار توام با اعتماد مورد تشويق، حمايت و شناسايی قرار گیرد و مهمتر از همه پاداش داده شود.

7.مقاومت مدیران ميانی: توانمندسازی کارکنان بدون استثنا مديريت میانی را تهديد می کند. قرار دادن دانش در دستان کارکنان و دادن اقتدار به آنها جهت تصمیم گیری و اقدام به طور مستقل بر اساس آن دانش و به دست آوردن پاداش جهت موفقیت و ساخت و ايجاد دارايیهای دانش، برای مديران میانی کلاسیک خیلی خوشايند و آرام بخش نخواهد بود. چرا که دستیابی به اطلاعات نقش مديران میانی را به عنوان واسطهها و تصفیه کنندگان اطلاعات دچار هراس میکند. به همین منوال مديريت دانش نیز نقش مديران میانی را به عنوان خط مقدم تصمیم گیران دارای اختیار تهديد میکند